Als je van Parijs- centrum naar het Chateau des Versailles gaat met het openbaar vervoer, kun je op station Montparnasse de Bienvenue overstappen van de metro naar de stadstrein. Om van het metrodeel van het station naar de sporen voor de treinen te gaan, kun je een heel stuk op de rolband. Terwijl je daar staat, is het de moeite waard om naar de muren te kijken. Daar staan allemaal foto’s en citaten van koppels die uit verschillende Europese landen komen. Frans-Nederlands, Duits – Zwitsers, Zweeds-Spaans. De citaten zijn mooi en komen er onder andere op neer dat deze mensen zich vooral Europeaan voelen. Ook kinderen worden geciteerd en geportretteerd. Een wand waar je blij van wordt:een wand over gezinnen en over grenzeloze liefde.
Door mijn specialisatie als internationaal familiemediator, is mijn wereldbeeld soms wat verstoord merk ik. Internationale liefde kan behoorlijke complicaties geven als het fout gaat. Omgangsregelingen met veel kilometers ertussen, of juist moeten blijven in het land waar je weg zou willen, andere financiële regelingen en taalbarrières: een kleine greep waar mensen in internationale relaties tegenaan kunnen lopen.
Als ik weer eens een mediation moet beginnen met het uitzoeken van het huwelijksvermogensregime of de gezagspositie van beide ouders, dan vraag ik me soms af of het ‘t allemaal waard is geweest voor de betrokken mensen.
En toch ben ik ervan overtuigd dat de wand in Montparnasse een beter beeld geeft dan mijn beeld als mediator. Zelfs in mediation kunnen mensen met zoveel liefde en enthousiasme vertellen over de tweede cultuur die hen eigen is geworden, zie ik wat tweetaligheid voor positieve effecten heeft op kinderen en hoe goed het is om meer dan één set aan normen, waarden, gewoonten en rituelen mee te krijgen.
Ja, ik denk dat het ‘t heel vaak waard is. Het risico is misschien wat groter, maar de ervaring in veel gevallen ook ontzettend rijk.