Wij zijn familiemediators. Dat betekent dat wij veel te maken hebben met zogenaamde vechtscheidingen. De term ‘vechtscheiding’ heeft zijn weg gevonden in de samenleving. Een scheiding die niet goed gaat, is een vechtscheiding.
Juist doordat de term zo veelgehoord is, lijkt het soms de impact te verliezen. Tijdens een verjaardag vertelt een buurman dat hij “een vechtscheiding had” en neemt nog een wijntje. Wij zien in ons werk dat er in die zin zoveel besloten kan liggen. Een vechtscheiding is niet zomaar een vervelende periode. Wellicht wel in het leven van de echtgenoten, maar niet voor de betrokken kinderen.
Voor de betrokken kinderen is een vechtscheiding een groot risico voor een gezonde emotionele ontwikkeling. Het betekent het verlies van een jeugd die nooit meer terugkomt. Het betekent dat grote mensen niet betrouwbaar zijn, het betekent dat je als kind voelt dat jij misschien wel minder belangrijk bent dan het gelijk van papa of mama.
Het betekent kinderen die met hun oren dicht in de kamer wachten tot papa en mama bij de deur klaar zijn met ruziemaken. Het betekent kinderen die tijdens uitvoeringen op school altijd een ouder moeten missen.
Wij mediators doen mooi werk. Soms krijgen we de kans om getuige te zijn van het stoppen van de oorlog. Vaak zien we ouders die hun best doen om hun scheiding netjes te laten verlopen, ouders die echt het belang van hun kinderen voorstaan. Dan zijn we blij met ons werk. Maar er zijn kinderen, waarvan we weten dat ze zich in slaap huilen omdat ze hun papa of mama zo missen, waarvoor we niet kunnen voorkomen dat ze nog vele malen met hun handen over hun oren de ruzie moeten afwachten.
Die kinderen, die houden ons soms wakker. In een slechte nacht zien we de kinderen voor ons, vooral de kinderen wiens ouders niet bereid zijn om hun machtsstrijd op te geven. Wij ervaren in het donker van de nacht onze machteloosheid. Maar overdag, dan zijn we er weer. En zetten we ons in voor elk kind dat op ons professionele pad komt.