Momenteel is er een uitwisselingsstudent in mijn huis. Erg leuk; mijn zoon is eerder dit jaar in Duitsland geweest. De jongen waar hij toen bij sliep, is nu vijf dagen te gast in ons gezin. Mijn zoon spreekt prima Engels, dus met de taal komt het wel goed.
Het is grappig om te merken hoeveel “ongeschreven” regels zelfs een chaotisch gezin als het mijne heeft. Wie gaat er wanneer in de badkamer bijvoorbeeld. Onze Duitse tiener moet maar snappen dat mijn dochter veel tijd nodig heeft en daarom het beste als laatste kan gaan. Onze gezinshumor gaat langs hem heen, onze planborden aan de muur zeggen hem niks.
Om nog maar niet te spreken van schoenen in de gang, sportkleding op een vaste plek in de bijkeuken en de kat die gewend is midden in de nacht via de kamer waar de uitwisselingsstudent slaapt, door het raam te springen.
Natuurlijk is dit onderdeel van de uitwisseling. Ik weet nog dat ik ooit tien dagen in een Frans gezin zat en pas na acht dagen gewend was aan het late tijdstip van dineren. Het is goed voor kinderen om dit soort ervaringen op te doen, te kijken en te ervaren hoe dingen elders gaan.
Anders wordt het, als je als kind met een ouder samen in een ander gezin terechtkomt voor jaren en jaren. Op dat moment is het niet alleen ervaren hoe anderen het doen, op dat moment is het zoeken naar je eigen identiteit. Wat is van jou, wat wil je vasthouden? Als jij nou altijd vroeg in de badkamer ging en nu is er opeens een stiefbroer die altijd op dat tijdstip uitgebreid gaat douchen? Wat nou als jij je schoenen in de bijkeuken wil zetten en niet in de gang? Gewoon omdat jij gewend bent via de achterdeur te gaan en er nu opeens wordt verwacht dat je via de voordeur gaat?
Wat als jij en je moeder worden uitgelachen om de grapjes die je al jarenlang samen maakt? Of, misschien wel net zo erg, als de anderen niet moeten lachen om de humor die zo lang jouw houvast was? Samengesteld worden is hard werken en soms kun je daar best een beetje hulp bij gebruiken.
Onze student gaat over een paar dagen weer weg. Laat de resten van de Duitse worst achter die hij aan dit vegetarische gezin cadeau heeft gedaan en zal straks hoofdschuddend aan zijn ouders vertellen dat we soms wel hele rare grapjes maken in Nederland. En voor de vele, vele stiefkinderen in Nederland, hoop ik dat zij kunnen leren lachen om de grapjes van hun stiefgezin en dat hun eigen humor ook wordt gewaardeerd.