Pubers zijn leuk. Mijn puber is leuk. Hoe mooi is het om te zien hoe kinderen steeds minder kind worden. Ik moet inmiddels omhoog kijken als ik iets met hem af wil spreken. Als hij te snel antwoordt, slaat zijn stem over. Maar als hij naar gedroomd heeft mag ik hem nog knuffelen.
Puber zijn is vlees noch vis. Geen kind en geen volwassene. Het betekent zelf willen beslissen, zelf je weg vinden en een visie vormen. Maar het betekent ook een behoefte aan veiligheid. Aan je kunnen afzetten tegen je ouders zonder hun liefde te verliezen.
En dan……hormonen. Die vreselijke hormonen! Die je dingen laten voelen die je eigenlijk nog niet snapt, die verlangens wakker maken die je in de war laten zijn. Eerste relaties, eerste voorzichtige stappen in het liefdesleven.
Veel ouders in scheiding geven aan dat ze blij zijn dat de kinderen niet meer klein zijn. Dat ze hen kunnen uitleggen wat er aan de hand is. Maar toch, soms spreek ik een puber wiens ouders in scheiding liggen. En dan besef ik dat op dat moment de hormonen door het lijf gieren en de hele wereld al ingewikkeld genoeg is. Dan ook nog eens de wereld die voor jou wel vertrouwd was uiteen te zien vallen is groot. Je veilig kunnen afzetten tegen je ouders, wordt moeilijker. Want wat gebeurt er nu? Moet je loyaal zijn? Moet je een kant kiezen? En waar moet jij met je emotie naar toe?
Het is belangrijk dat kinderen in de puberteit zorg krijgen bij de scheiding van hun ouders. Wij als mediators kunnen daarbij helpen, door ouders bewust te maken van de betekenis van de scheiding in de belevingswereld van een kind.