Kent u dat? We verheugen ons op de kerstdagen. Afspraken zijn zo ongeveer half november gemaakt. Eerste Kerstdag komen ouders en grootmoeder. Tweede Kerstdag gaan we naar schoonouders met zus en zwager. Dat was nog een dingetje, want de oudste zoon van zus en zwager, neef dus, wilde zijn vriendin meenemen en dat vond schoonmoeder niet zo gepast, omdat zij het meisje nog niet kent. Het is gelukt om daar succesvol buiten te blijven. Lastiger is dat grootmoeder diabetes heeft ontwikkeld en dat moeder toch wel erg op lactose lijkt te reageren. Dat betekent het internet op voor gerechten waar niemand ziek van wordt en die iedereen lekker vindt. Ook dat valt nog niet mee, omdat grootmoeder een fervent aanhanger is van Hollandse pot en vader juist een enorme voorkeur heeft voor Indisch eten.
Het ultieme compromis wordt gevonden in een uitgebreid Italiaans menu met suikervrije en melkarme Tiramisu als dessert. Oplossing gevonden, boodschappenlijstje gemaakt, boodschappentassen in de auto en vol goede moed naar de supermarkt. Onderweg naar de supermarkt hoort u uw telefoon gaan. Er komt een appje binnen. Op de parkeerplaats van de supermarkt leest u een appje van uw moeder: “Je doet toch geen tiramisu he? Daar krijgt je vader zo’n maagzuur van!” U appt zuchtend terug dat u dat natuurlijk niet doet en bedenkt dat u dan het dessert in de supermarkt zult bedenken.
De tassen in het karretje, u heeft het muntje voor het karretje gelukkig aan uw sleutelbos zitten, dus dat kan niet misgaan. Behalve dan dat u de sleutelbos aan uw man had meegegeven omdat hij de zijne kwijt is. Dus u staat hulpeloos met de reserve huisdeursleutel zonder muntje bij het karretje. Gauw naar binnen om geld te wisselen. Na een kwartier in de rij bij de tabaksproducten, kunt u pinnen voor een euro om een euro in het karretje te kunnen doen.
Nog altijd vol goede moed stapt u de winkel binnen, waar u erachter komt dat u de tassen in dat andere karretje hebt laten liggen. De winkel uit, via de kassa met een leeg karretje om het karretje met uw tassen te zoeken. U heeft echt geluk; dat karretje staat er weliswaar niet meer, maar iemand is zo attent geweest om uw tassen er uit te halen. Ze liggen klaar in een plas water.
U stapt wederom monter met natte tassen in uw karretje de winkel in. Het is jammer dat uw boodschappenlijstje in de tas zat die onderop lag. Maar met een beetje beleid zijn de meeste letters nog te ontcijferen tussen de uitgelopen inkt. En dat het lijstje in tweeën scheurt, geeft ook niet. Met de eerste letters kunt u best de rest van het woord nog maken.
Enthousiast loopt u van schap naar schap. Gelukkig zijn de meeste producten er gewoon nog. Nou ja, behalve dan de verse pasta en de truffel. Maar dat was alleen maar een belangrijk deel van het hoofdgerecht. Het voorgerecht is geen probleem en het dessert….Oh nee, u heeft net allemaal ingrediënten voor tiramisu gehaald, als u opeens denkt aan het appje van uw moeder. Knarsetandend zet u de ingrediënten voor de tiramisu netjes terug en bedenkt een ander, minstens zo lekker toetje. Na een kwartier heen en weer lopen tussen verschillende soorten ijs, waarvan die zonder suiker allemaal met melk en die zonder melk allemaal met suiker zijn, pudding, vruchten en room, besluit u om even de zinnen te verzetten.
U loopt naar de drank om een paar mooie wijnen in te slaan. Daar hoort u uw telefoon weer gaan. Ditmaal belt uw man: “Lieverd, nog even over dat voorgerecht. Ik denk niet dat het verstandig is om pasteitjes te doen. Vorige keer mopperde oma dat iedereen altijd maar pasteitjes doet. En ik heb geen zin in dat soort commentaar. Bedenk je even wat anders? “
En op het moment dat u hem van een snedig antwoord wil voorzien, botst er iemand tegen u op. De fles wijn schiet uit uw handen…
Kerst is een feest van saamhorigheid en familiezin. Toch vindt u het best prettig, die rust in het huis van bewaring. Het is jammer voor de meneer die tegen u op botste, eigenlijk kon hij er weinig aan doen…