In een eerder blog heb ik al gesproken over mijn achtergrond als verpleegkundige. Jarenlang werkte ik in verpleeghuizen, in de functie van avond- of nachthoofd. Dit is de leukste functie in de zorg die ik me kan voorstellen. Heel kort gezegd ben je dan de leidinggevende van dienst, omdat er buiten kantoortijden geen management aanwezig is. Je coördineert bepaalde dingen en vangt calamiteiten op.
Dit betekende dat ik eigenlijk altijd bij het overlijden van een bewoner werd geroepen, de familie moest informeren en soms helpen bij de laatste verzorging. Mooi zijn de herinneringen waarbij familieleden moe en wat emotioneel om vier uur ’s nachts aan de koffie zaten. Pratend over de overleden vader of moeder, mij vertellend hoe het vroeger was en met elkaar een voorschot nemend op de komende uitvaart: “We moeten erom denken dat we de juiste versie van Pachebel vinden, die met die harp, die vond ze toch zo mooi.” “Misschien willen de grote kleinkinderen wel helpen met de kist.” Om vervolgens weer stil te vallen, een traan weg te vegen en dankbaar te nippen van de warme koffie. Ook opvallend was voor mij het grote aantal mensen zonder kinderen, waar neven en nichten soms nachtenlang bij waakten en met veel liefde de handen van tante vasthielden nadat ze was gestorven.
Verdrietig kon ik worden van mensen die alleen overleden. Waarbij de melding in de rapportage stond: “Familie wil niet voor 8.00 uur ’s morgens gebeld worden.” Of van momenten aan de koffie, waarbij een puur zakelijke afhandeling plaatsvond: “wanneer moeten de spullen weg? Doen jullie dat? Jeetje, moeten we zelf door die oude troep heen? “. Soms zat ik in mijn eentje met een kop koffie de papieren in te vullen met de arts en wenste de familie geen contact.
Mijn collega’s konden er wel eens boos om worden, om afstandelijke familie. Ik nooit. Ik ben me er altijd van bewust geweest niet bekend te zijn met de context. Ik weet niet wat voor vader, moeder, tante of oom iemand is geweest. Ik kan en wil niet oordelen over de keuze van een zoon, dochter, neef of nicht levitra 10mg tablets. Dat besprak ik ook altijd met de collega’s. Dat we het niet wisten, dat een vriendelijke oude dame in haar leven ook dingen kan hebben gedaan die niet leuk waren. Dat niet iedereen in staat is om jarenlange conflicten op te lossen. Dat de laatste jaren in een leven maar een klein deel zijn van het geheel.
Wel is het voor mij een extra motivatie binnen mediation. Als ik, tegenwoordig fulltime werkzaam als mediator, een ietsiepietsie kan bijdragen aan het voorkomen van een volgend eenzaam overlijden, dan heeft mijn werk ertoe gedaan. En dat maakt weer dat ik een stukje geruster oud kan worden…