Als mediator zou van mij mogen worden verwacht dat ik enigszins kan communiceren. Maar u weet hoe dat gaat: de tuin van de hovenier is een grote wildernis en de badkuip van de loodgieter lekt. Mijn manier van ruziemaken is dan ook vaak genoeg minstens zo erg als de tuin van de hovenier wild is. Ik geef toe, niemand die in mij een mediator ziet als ik stampvoetend vind dat ik gelijk heb over wie de vuilnisbak aan de weg zou zetten.
Ik vraag me wel eens af of het andersom ook werkt. Ik ben geen kok, maar kan best heel aardig koken. In mijn theorie van omgekeerde vaardigheden doen we thuis allemaal het tegenovergestelde van op ons werk. Dus de mediator maakt thuis ruzie en de sloddervos maakt goed schoon op het werk.
Recent moest ik met mijn dochter naar de specialist. Zij had een vervelende infectie in haar hand. Een hand die door een andere aandoening al extra pijnlijk is. Wij zaten met haar te wachten, de specialist kwam binnen zei enthousiast dat er niks meer aan de hand was, dat we voortaan geduld moesten hebben en was weer verdwenen.
Wij bleven achter met veel vragen en vooral mijn dochter voelde zich erg teleurgesteld en beledigd: “hij luisterde niet eens naar mijn verhaal, mama.”.
Als moeder werd ik uitermate geïrriteerd, maar in dit geval wist de mediator in mij, mezelf te overtuigen geen energie te steken in een conflict dat ons niks zou opleveren en alleen energie zou kosten.
Toen ik die avond bijna boos wilde worden over de vuilnisbak, zag ik opeens de tactloze specialist weer voor me. Ik bedacht me dat als mijn theorie van omgekeerde vaardigheden zou kloppen, hij nu waarschijnlijk zijn vrouw zou aanbieden om de vuilnisbak buiten te zetten.
Hoe ik het uiteindelijk heb opgelost met die vuilnisbak? Wellicht dat ik dat bewaar voor een ander blog….